Οι κυβερνήσεις σε όλο τον δυτικό κόσμο, που μέχρι πριν από δύο μήνες αισθάνονταν απόλυτα ασφαλείς και “δικαιωμένες”, πεπεισμένες ότι βρίσκονταν στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, τώρα βρίσκονται σε αποδιοργάνωση και συνειδητοποιούν, ενδεχομένως, ότι ίσως βρίσκονται στην “λάθος πλευρά”. Η Ιστορία φαίνεται να έχει κινηθεί σε κατεύθυνση εντελώς αντίθετη από αυτή που είχαν προβλέψει.
Αυτό το ανατρεπτικό φαινόμενο προκλήθηκε από την εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ και την πολιτική αναταραχή που ακολούθησε, η οποία μπορεί να περιγραφεί ως ένας πολιτικός “σεισμός” και “τσουνάμι”. Πριν από τις εκλογές, οι αντίπαλοί του τού προσέδιδαν χαρακτηρισμούς όπως “ρατσιστής”, “μισογύνης”, “διχαστικός” και “εκπρόσωπος της πλουτοκρατίας”, θεωρώντας ότι δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εκλεγεί. Όμως, εντελώς ξαφνικά, ο Τράμπ κέρδισε την εκλογή και το κόμμα του κυριάρχησε στη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία. Η δημοτικότητά του αυξήθηκε σε όλες τις φυλετικές μειονότητες, ενώ οι απόψεις του κυριάρχησαν στο Ανώτατο Δικαστήριο, καθιστώντας τον έναν από τους πιο ισχυρούς προέδρους των τελευταίων δεκαετιών.
Αν και τον κατηγορούσαν για μισογυνισμό, κατάφερε να κερδίσει την υποστήριξη από πολλές γυναίκες. Επίσης, ενίσχυσε τη θέση του στις πιο κρίσιμες πολιτείες, συγκεντρώνοντας τη στήριξη και άλλων κοινωνικών ομάδων που θεωρούσαν ότι οι πολιτικές της κυρίαρχης αριστεράς δεν τους εκπροσωπούσαν. Η αδιάκοπη επίθεση που δεχόταν από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης και η συνεχής του αποδόμηση, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο (με δύο απόπειρες δολοφονίας), μόνο τον ενίσχυαν πολιτικά.
Η μεγαλύτερη στήριξη του Τράμπ ήρθε τελικά από εκείνους που αρχικά τον υπονόμευαν. Η άμεση αντιπαλότητα του Δημοκρατικού Κόμματος, που τον κατηγορούσε για εχθρό της δημοκρατίας, αποκάλυψε την έντονη στροφή του κόμματος προς την αριστερή πτέρυγα της πολιτικής σκηνής. Αυτή η Αριστερά είχε την επικίνδυνη τάση να κατατάσσει όποιον διαφωνεί μαζί της ως “ακροδεξιό”, “ρατσιστή” ή “φασίστα”. Στην πραγματικότητα, πολλά από τα πρόσωπα που τώρα εναντιώνονται στον Τράμπ ήταν παλιότερα υποστηρικτές και χρηματοδότες των Δημοκρατικών.
Η κοινωνία των ΗΠΑ, βλέποντας το πολιτικό “σύστημα” να έχει αποκοπεί από τις ανάγκες της, έστρεψε την πλάτη της στους πολιτικούς θεσμούς και έδωσε τη στήριξή της στον Τράμπ, ο οποίος εκφράζει την αντίθεσή του στο “σύστημα”. Αυτή η ριζική αλλαγή στην αμερικανική πολιτική σκηνή δεν ήταν απλά η αποδοχή ενός πολιτικού προσώπου, αλλά η ανάγκη για την ανατροπή ενός κατεστημένου που θεωρείται από πολλούς ως εκτός επαφής με την πραγματικότητα των πολιτών.
Η εκλογή του Τράμπ σηματοδοτεί μία από τις μεγαλύτερες αντισυστημικές ανατροπές που έχει γνωρίσει η χώρα από το 1932, και είναι κάτι παραπάνω από μια πολιτική ανατροπή. Αποτελεί μια “ειρηνική Μεταπολίτευση”, που ανατρέπει το κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα των τελευταίων τριάντα ετών. Η αμερικανική πολιτική και κοινωνική σκηνή ανατρέπεται, με τον Τράμπ να αναλαμβάνει την ηγεσία μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας, σαρώντας ιδεολογικές σταθερές και πολιτικές που συνδέονταν με την παλιά αριστερή ατζέντα του “δικαιωματισμού”, του “woke” κινήματος, της “πράσινης μετάβασης” και της ανοχής στις μεγάλες μεταναστευτικές ροές.
Η κοινωνία των ΗΠΑ, με την ψήφο της, φαίνεται να έχει στείλει ένα σαφές μήνυμα: η ανατροπή του υπάρχοντος “συστήματος” είναι πλέον επιτακτική. Και ο Τράμπ, τουλάχιστον προς το παρόν, δείχνει έτοιμος να αναλάβει αυτή την αποστολή, ενδεχομένως οδηγώντας σε σημαντικές, μελλοντικές ανατροπές τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Ας εξετάσουμε τώρα το σημαντικότερο για εμάς ζήτημα: το πώς η αλλαγή στις ΗΠΑ επηρεάζει τον υπόλοιπο κόσμο.
Σε πολλές χώρες του κόσμου, τα “συστημικά κόμματα” και οι κυβερνήσεις έχουν διαμορφωθεί πάνω σε ένα κοινό αφήγημα, το οποίο προωθεί την ατζέντα του δικαιωματισμού, της βιαστικής “πράσινης μετάβασης”, της “woke” ατζέντας και της αποδοχής των εργαλειοποιημένων παράνομων μεταναστών. Αυτά τα στοιχεία έχουν ήδη εξαχθεί από τις ΗΠΑ και έχουν επηρεάσει σημαντικά άλλες χώρες.
Αλλά τώρα, με την ανατροπή αυτού του μοντέλου στις ΗΠΑ, είναι σχεδόν αναπόφευκτο αυτή η “ανατροπή” να επηρεάσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Οι αλλαγές που ξεκίνησαν στην Αμερική διαμορφώνουν τις πολιτικές τάσεις σε πολλές χώρες, και η Ευρώπη είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ας ξεκινήσουμε με τη “πράσινη μετάβαση” και την εγκατάλειψη των υδρογονανθράκων, η οποία επιβλήθηκε στην Ευρώπη μετά το 2020. Όταν ο Τράμπ καταγγέλλει την άκριτη αποδοχή της πράσινης ατζέντας και αποχωρεί από τη Συμφωνία των Παρισίων, η Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Εάν δεν επιστρέψει στους υδρογονάνθρακες και στην πυρηνική ενέργεια, η ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας θα καταρρεύσει, καθώς η τιμή της ενέργειας στις ΗΠΑ θα γίνει πολύ φθηνότερη, καθιστώντας την Ευρώπη οικονομικά αδύναμη.
Αντίστοιχα, η ανοχή της Ευρώπης προς τις παράνομες μεταναστευτικές ροές φτάνει στο τέλος της. Ο Τράμπ έχει ήδη στείλει στρατό στα σύνορα, ολοκληρώσει το τείχος και εξαγγείλει μαζικούς επαναπατρισμούς. Αν η Ευρώπη δεν ακολουθήσει αυτή την πολιτική, οι κοινωνίες της θα καταρρεύσουν, καθώς η υπομονή των πολιτών εξαντλείται.
Η “woke” ατζέντα, με τις ακραίες θεωρίες όπως τα “72 φύλα”, που κατέκλυσε την Αμερική τα τελευταία χρόνια, φτάνει τώρα στην Ευρώπη. Αν δεν καταργηθούν αυτές οι ακρότητες, η Ευρώπη θα βιώσει σοβαρές κοινωνικές αναταραχές και σεισμούς. Το ίδιο ισχύει και για τον δικαιωματισμό, που από την κυβέρνηση Ομπάμα στις ΗΠΑ επεκτάθηκε στην Ευρώπη, και επιταχύνθηκε με την κυβέρνηση Μπάιντεν. Εφόσον πλέον ο δικαιωματισμός καταγγέλλεται στις ΗΠΑ, η Ευρώπη δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει την ίδια πορεία, αλλιώς θα έρθουν κύματα κοινωνικής αναταραχής.
Όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, η εμπλοκή των ΗΠΑ στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις από τη Ρωσία, παρόμοιες με αυτές που είχαν προκαλέσει οι σοβιετικοί πύραυλοι στην Κούβα το 1962. Η πολιτική αυτή της κυβέρνησης Μπάιντεν, που ήθελε να ευθυγραμμίσει την Ευρώπη με τις ΗΠΑ και να προχωρήσει σε μια σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας, είχε καταστροφικές συνέπειες. Η Ρωσία, αντί να ηττηθεί, βρήκε συμμάχους στην Κίνα και την Ινδία, και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου στράφηκε προς τον Ευρασιατισμό. Αντί να συντριβούν οι ευρωπαϊκές οικονομίες, όπως προέβλεπαν, είναι αυτές που δοκιμάστηκαν, ενώ οι δυτικές κυβερνήσεις που προέβλεπαν την ανατροπή του Πούτιν, όπως οι Μπάιντεν, Τζόνσον και Σόλτς, αποδυναμώθηκαν και έφυγαν από το προσκήνιο.
Τώρα, ο Τράμπ δηλώνει ότι θέλει να τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ η Ρωσία κερδίζει έδαφος. Η Δύση αναγκάζεται να αποδεχτεί τη Ρωσία στην Ουκρανία και την Ουκρανία εκτός ΝΑΤΟ, κάτι που το αντίπαλο αφήγημα δεν επιθυμούσε να αποδεχτεί. Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης που υποστήριζαν την αδιάκοπη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ βλέπουν τώρα ότι το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Ο Τράμπ, αντί να επιμένει στη σύγκρουση, θέτει το ερώτημα αν το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να έχει αξία για τις ΗΠΑ, και επισημαίνει ότι οι διεθνείς συμμαχίες θα πρέπει να βασίζονται στην ευθυγράμμιση των εθνικών συμφερόντων.
Με αυτή τη νέα προσέγγιση, οι χώρες που επιθυμούν να παραμείνουν αξιόπιστοι διεθνείς εταίροι πρέπει να εκπροσωπούν με σαφήνεια και συνέπεια τα εθνικά τους συμφέροντα. Όσοι προσπαθούν να επιτύχουν βιαστικές παραχωρήσεις για να διατηρήσουν την ειρήνη, δεν θεωρούνται αξιόπιστοι πλέον. Οι νέες διεθνείς συμμαχίες θα βασίζονται στην πραγματική σύγκλιση συμφερόντων, όχι στην αυταπάτη της “παγκόσμιας διακυβέρνησης”.
Ο Τράμπ επανακαθορίζει το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ, και αυτή η κίνηση αναγκάζει τις υπόλοιπες δυτικές χώρες να επανεξετάσουν και να επαναπροσδιορίσουν το δικό τους εθνικό συμφέρον. Κάθε χώρα καλείται να αναζητήσει τη “νέα ευθυγράμμιση” με τις ΗΠΑ, προκειμένου να δημιουργήσει στέρεες και αξιόπιστες συμμαχίες για το μέλλον. Αυτό συνεπάγεται την ανατροπή του παλαιού κατεστημένου που προώθησε την παγκοσμιοποίηση, την υποστήριξη της παράνομης μετανάστευσης, την επιβολή της woke ατζέντας και τη βιαστική μετάβαση προς την πράσινη ενέργεια.
Όλοι αυτοί οι “σύμβουλοι”, τα “Ιδρύματα”, τα λόμπι και οι ΜΚΟ που υποστήριζαν αυτά τα θέματα, και που κατηγορούσαν τις αντισυστημικές φωνές ως αναχρονιστικές, τώρα θα πρέπει να παραμεριστούν πλήρως και οριστικά. Η κατάργηση του παλαιού “βαθέως κράτους” στις ΗΠΑ αναπόφευκτα οδηγεί στην εξίσου αναγκαία αποδόμηση του “βαθέως κράτους” και στις Βρυξέλλες, καθώς και των παρακλαδιών του σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα που επηρεάστηκαν από την παγκοσμιοποιητική ατζέντα.
Οι κυβερνήσεις που στηρίχθηκαν σε αυτό το βαθύ κράτος και προώθησαν τις παλιές πολιτικές, τώρα βλέπουν τα θεμέλια της εξουσίας τους να κλονίζονται. Η εκλογή του Τράμπ στις ΗΠΑ δεν είναι μόνο μια εσωτερική πολιτική ανατροπή, αλλά και μια διεθνής “Ειρηνική Μεταπολίτευση”, που σηματοδοτεί μια παγκόσμια αλλαγή στη γεωπολιτική και οικονομική ισχύ.
Αυτή η ανατροπή θα προκαλέσει σεισμούς και τσουνάμια στην παγκόσμια σκηνή, τα οποία ακόμα δεν έχουμε πλήρως αντιληφθεί.
ΥΓ.1: Η πορεία του Τράμπ στην εξουσία, οι πολιτικές του και τα αποτελέσματα αυτών, θα τα κρίνουμε μελλοντικά. Δεν προεξοφλούμε τίποτα, όμως ήδη οι αντίπαλοί του έχουν ηττηθεί και αποδυναμωθεί σοβαρά. Η μεγαλύτερη ήττα τους ήταν ότι, παρόλο που προσπάθησαν να τον εξοντώσουν πολιτικά, τελικά αυτοί τον ανέδειξαν στην εξουσία και τον έφεραν πιο ισχυρό από ποτέ.
ΥΓ.2: Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που ήταν πλήρως ευθυγραμμισμένη με τους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ, την ευρωγραφειοκρατία στις Βρυξέλλες και την ατζέντα του δικαιωματισμού και της πράσινης μετάβασης, τώρα βλέπει αυτή την πολιτική να καταρρέει. Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που στήριξε την κυβέρνηση αυτή είναι ακόμη πιο κολλημένος στην “λάθος πλευρά της Ιστορίας”, όπως έχει αποδειχθεί και συνεχίζει να προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Αυτό, όμως, μόνο γέλια προκαλεί πλέον.
ΥΓ.3: Τώρα, ο Κώστας Καραμανλής κατακεραυνώνει τους “κατευναστές” και όσους επαναλαμβάνουν τις αναθεωρητικές απόψεις της Τουρκίας, παραπέμποντας μάλιστα στην κριτική του Αντώνη Σαμαρά. Αυτό διαψεύδει πλήρως τις προσδοκίες ότι ο Καραμανλής θα αποστασιοποιηθεί από τη στήριξη του Σαμαρά. Και αυτή η διάψευση έρχεται ακριβώς τη στιγμή της εκλογής Τράμπ στις ΗΠΑ, σε μια περίοδο που οι προσδοκίες για αλλαγή ανατροπής στην Ελλάδα, όπως και διεθνώς, καταρρέουν.
Όλα αυτά ίσως αποδειχθούν καθοριστικά και μοιραία για το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και για την ευρύτερη παγκόσμια πολιτική.