Σε μια ακόμη προσπάθεια μικροκομματικής εκμετάλλευσης μιας εθνικής τραγωδίας, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Νίκος Ανδρουλάκης, επέλεξε να ανεβάσει τους τόνους στη Βουλή με επιθέσεις χωρίς μέτρο, ουσία ή πολιτικό βάθος, μετατρέποντας τη συζήτηση για τα Τέμπη σε ρητορικό ρεσιτάλ πολιτικής εκτόνωσης.
Με ύφος κατήγορου, αλλά επιχειρηματολογία που θύμιζε περισσότερο πολιτικό μανιφέστο παρά σοβαρή νομική προσέγγιση, επιχείρησε να εμφανίσει τη Νέα Δημοκρατία ως υπεύθυνη για «σχέδιο συγκάλυψης» ενώ την ίδια στιγμή έδινε συγχωροχάρτι σε όλους όσοι κυβέρνησαν πριν το 2019, αποσιωπώντας το ρόλο των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η σπουδή του να εμπλέξει τον πρώην υπουργό Καραμανλή σε ένα «κατηγορητήριο κατά παραγγελία» ακυρώνει κάθε έννοια αμεροληψίας και τον εκθέτει ως πολιτικό με στόχο την αποκόμιση εντυπώσεων και όχι την ουσία της δικαιοσύνης.
Η επιμονή του ότι «η μόνη νομικά στέρεη πρόταση είναι του ΠΑΣΟΚ», αποτελεί αυταπόδεικτη απόπειρα ηρωοποίησης του εαυτού του και του κόμματος του, σε μια Βουλή που, αντί να πενθεί και να αναλαμβάνει συλλογικά ευθύνες, μετατρέπεται σε σκηνή διαγωνισμού λαϊκισμού. Ο Ανδρουλάκης, μιλώντας για «θράσος» και «αυτογελοιοποίηση» άλλων, καταλήγει ο ίδιος να διολισθαίνει σε έναν πολιτικό λόγο τόσο τοξικό, που απομακρύνει κάθε έννοια συναίνεσης και σοβαρότητας.
Όταν, δε, κατηγορεί άλλους για “επικοινωνιακά παιχνίδια” την ίδια στιγμή που επιδίδεται σε αυτά με θεατρικές εκφράσεις όπως «ο Μητσοτάκης ο κυνηγημένος» ή «η Βουλή θάβει την αλήθεια», χάνει και την πολιτική και ηθική υπεροχή που προσπαθεί να καρπωθεί.
Η τραγωδία των Τεμπών δεν προσφέρεται για κομματική πλειοδοσία ούτε για πρόχειρα πολιτικά «κατηγορητήρια». Όσο ο Νίκος Ανδρουλάκης επιμένει να χτίζει πολιτική καριέρα πάνω στον πόνο και τη σύγχυση, τόσο υπονομεύει την αξιοπιστία της ίδιας της πρότασης που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί. Γιατί η δικαιοσύνη δεν έχει ανάγκη από ηθοποιούς και τίτλους, αλλά από ψυχραιμία, τεκμήρια και υπευθυνότητα. Δυστυχώς, τίποτα από αυτά δεν βρέθηκε στην ομιλία του.
