Το 4ο Βαρόμετρο της Αγοράς Ακινήτων αποτυπώνει με τον πιο σαφή τρόπο το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η ελληνική αγορά ακινήτων. Παρά τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα περί ανάπτυξης και επενδυτικών ευκαιριών, η πραγματικότητα είναι δυστοπική: για πρώτη φορά οι υποψήφιοι αγοραστές είναι λιγότεροι από τους πωλητές, ενώ η διάθεση για άμεση αγορά σχεδόν καταρρέει. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων δηλώνουν ενδιαφέρον, στην πραγματικότητα το μεταθέτουν στο μακρινό και αβέβαιο μέλλον.
Την ίδια στιγμή, η ραγδαία αύξηση στις τιμές των ενοικίων και των πωλήσεων, σε συνδυασμό με τη μείωση της αγοραστικής δυνατότητας, εντείνουν τη στεγαστική κρίση. Τα προγράμματα τύπου «Το Σπίτι μου» αντί να λειτουργήσουν ως ανάσα για τους νέους, φαίνεται να λειτούργησαν ως καύσιμο για νέες αυξήσεις – με το 75% των ερωτηθέντων να πιστεύει ότι ευθύνονται για την άνοδο των τιμών πώλησης, και το 78% για την εκτόξευση των ενοικίων.
Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο ανησυχητική αν συνυπολογίσει κανείς πως το 89% των πολιτών – και το 92% των νέων – χαρακτηρίζουν τη στεγαστική κρίση ως μείζον πρόβλημα. Όμως αντί για πραγματικές λύσεις, προωθούνται πολιτικές που μετατρέπουν την ανάγκη για στέγη σε επενδυτικό πεδίο λίγων. Η κοινωνική ανισότητα βαθαίνει, και η αγορά – υποτίθεται βασικός μοχλός ανάπτυξης – μετατρέπεται σε μηχανισμό αποκλεισμού.
Η εικόνα είναι ξεκάθαρη: η αγορά ακινήτων δεν «αναπτύσσεται», απορυθμίζεται. Οι Έλληνες πολίτες, εγκλωβισμένοι σε χαμηλούς μισθούς και υψηλό κόστος ζωής, απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το όνειρο της ιδιόκτητης κατοικίας. Κι αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, η αγορά θα πάψει να είναι απλώς στάσιμη — θα γίνει τοξική.
