Σε μια ακόμα επικοινωνιακή φιέστα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης παρουσίασε στο συνέδριο “Ελλάδα 2025-2030” το –υποτιθέμενο– σχέδιο δράσης της κυβέρνησης για την επόμενη πενταετία. Αντί για ουσιαστικές προτάσεις, η τοποθέτησή του κινήθηκε στον γνώριμο άξονα των ευχολόγιων, των ατεκμηρίωτων θριάμβων και των χιλιοειπωμένων εξαγγελιών.
Η κυβέρνηση συνεχίζει να προβάλει μια εξωραϊσμένη εικόνα της χώρας, κάνοντας λόγο για ανάπτυξη, επενδύσεις, εξαγωγές και ρεκόρ, την ώρα που η καθημερινότητα των πολιτών διαψεύδει κατηγορηματικά κάθε τέτοια αφήγηση. Οι πραγματικοί δείκτες, αυτοί που βιώνει ο κόσμος στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, στο ενοίκιο, στον λογαριασμό του ρεύματος και στην αγορά εργασίας, αποτυπώνουν μια κοινωνία υπό πίεση και χωρίς προοπτική.
Αναπαράγοντας το γνώριμο αφήγημα της «παραγωγικής οικονομίας», ο κ. Χατζηδάκης εξήγγειλε παρεμβάσεις που θυμίζουν περισσότερο γενικές και αόριστες εκθέσεις ιδεών παρά συγκροτημένο σχέδιο. Μειώσεις φόρων χωρίς ξεκάθαρη στόχευση, έργα υποδομής που έχουν ήδη καθυστερήσει χρόνια, ιδιωτικοποιήσεις που αντιμετωπίζονται ως πανάκεια, ενώ συστηματικά παραβλέπονται οι κοινωνικές επιπτώσεις και η μακροπρόθεσμη ζημία στη δημόσια περιουσία.
Η προσπάθεια να παρουσιαστεί ένα «σύγχρονο κράτος» μέσω της εισαγωγής της Ψηφιακής Κάρτας Εργασίας, της αξιολόγησης και της άρσης μονιμότητας, φανερώνει για άλλη μια φορά την εμμονή σε μια λογική ελέγχου, τιμωρίας και υπονόμευσης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση παραδέχεται εμμέσως τη δική της αποτυχία στη διαχείριση του δημοσίου τομέα, προσπαθώντας να φορτώσει τις ευθύνες στο λεγόμενο «βαθύ κράτος».
Ακόμα πιο προβληματική είναι η προσέγγιση για τη νέα γενιά, που συνεχίζει να αποτελεί επικοινωνιακό εργαλείο στα χέρια της εξουσίας. Οι εξαγγελίες για κατάρτιση, ιδιωτικά πανεπιστήμια και σποραδικά στεγαστικά μέτρα δεν λύνουν κανένα από τα θεμελιώδη ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σήμερα: ανασφάλεια, ανεργία, εργασιακή επισφάλεια και αδυναμία ανεξαρτητοποίησης. Η υποτιθέμενη «αντιστροφή του brain drain» μοιάζει περισσότερο με ευσεβή πόθο παρά με υπαρκτή τάση, πόσο μάλλον όταν δεν συνοδεύεται από πολιτικές που δημιουργούν πραγματικές συνθήκες επιστροφής και παραμονής.
Το μόνο που μένει μετά από μια τέτοια παρουσίαση είναι η εντύπωση πως η κυβέρνηση συνεχίζει να κυβερνά με powerpoint, μακριά από τα προβλήματα της κοινωνίας, εγκλωβισμένη σε μια τεχνητή πραγματικότητα αριθμών και δεικτών, αγνοώντας τις ανάγκες των πολιτών. Η απόσταση ανάμεσα στις εξαγγελίες και την καθημερινότητα ολοένα και μεγαλώνει. Και μαζί της, μεγαλώνει και η δυσπιστία.
