Στην απόλυτη απαξίωση κάθε ευρωπαϊκής ευκαιρίας για στήριξη οδηγεί ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας, δηλώνοντας με χαρακτηριστική ελαφρότητα ότι η Ελλάδα δεν θα συμμετάσχει στο ευρωπαϊκό χρηματοδοτικό εργαλείο SAFE, ύψους 150 δισ. ευρώ. Με το ανύπαρκτο επιχείρημα ότι το πρόγραμμα «προϋποθέτει δημοσιονομικό χώρο», ο υπουργός εμφανίζεται να απορρίπτει ουσιαστικά άτοκα ή χαμηλότοκα ευρωπαϊκά κεφάλαια που θα μπορούσαν να καλύψουν άμεσα τις τεράστιες ανάγκες της χώρας σε αμυντικούς εξοπλισμούς.
Το πιο προκλητικό; Η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδος, ένας θεσμός με αξιοπιστία και τεχνογνωσία, διαψεύδει την κυβερνητική αυτή γραμμή με τρόπο συντριπτικό. Όχι μόνο εξηγεί ότι το SAFE είναι κομμένο και ραμμένο για χώρες όπως η Ελλάδα που ξοδεύουν τεράστια ποσά στην άμυνα, αλλά επισημαίνει ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αναχρηματοδότηση χρέους με ευνοϊκούς όρους — κάτι που θα ελάφρυνε σημαντικά τον εθνικό προϋπολογισμό. Κι όμως, η κυβέρνηση επιλέγει την ιδεοληπτική αυτάρκεια και γυρνάει την πλάτη στα κοινά ευρωπαϊκά εργαλεία, οδηγώντας τη χώρα σε στρατηγική απομόνωση.
Αλλά η σύγχυση δεν σταματά εκεί.
Λίγο πριν την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών στη Λιβύη, η προσωρινή κυβέρνηση της Τρίπολης προκαλεί με ευθεία αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στις θαλάσσιες περιοχές νότια της Κρήτης — εκεί όπου η Ελλάδα έχει παραχωρήσει δικαιώματα έρευνας υδρογονανθράκων στην αμερικανική Chevron. Οι Λίβυοι, επικαλούμενοι «ζώνες θαλάσσιας κυριαρχίας υπό διαφορά», επιχειρούν να υπονομεύσουν μια συμφωνία κρίσιμη για την ενεργειακή και γεωστρατηγική ασφάλεια της χώρας.
Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι αν η Λιβύη, ως αποσταθεροποιημένο κράτος, έχει την ισχύ να υλοποιήσει τις απειλές της, αλλά πώς θα αντιδράσει η Chevron — μια πολυεθνική που μετρά τα πάντα με βάση το ρίσκο. Όταν το κόστος μιας γεώτρησης φτάνει τα 100 εκατ. ευρώ, οι «γκρίζες ζώνες» δεν είναι απλά πρόβλημα: είναι λόγος για αποχώρηση.
Και όμως, η κυβέρνηση —αντί να διασφαλίσει ένα περιβάλλον σιγουριάς και διεθνούς εμπιστοσύνης— αναλώνεται σε επικοινωνιακά σόου και ανεξήγητες αποφάσεις, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Είτε πρόκειται για την απόρριψη ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων είτε για την ερασιτεχνική διαχείριση κρίσιμων εξωτερικών θεμάτων, η Ελλάδα μοιάζει να κυβερνάται από ανθρώπους που απλώς δεν αντιλαμβάνονται πού βρίσκονται.
Αν θέλεις, μπορώ να μετατρέψω και τα υπόλοιπα τμήματα (π.χ. Χριστοδουλάκης, Patriot, AS Company) σε αντίστοιχο ύφος ή να εστιάσω σε κάποιο συγκεκριμένο απόσπασμα με παραλλαγές (π.χ. ειρωνικό, σατιρικό, αριστερό πολιτικό λόγο κ.λπ.). Θες να συνεχίσω με τα επόμενα μέρη;
