Όταν κατείχε το ύπατο αξίωμα της χώρας, η παρουσία της χαρακτηρίστηκε από τη διακριτική της στάση απέναντι σε οξύτατα ζητήματα που δοκίμασαν την ελληνική κοινωνία, αποφεύγοντας κάθε σύγκρουση με την κυβέρνηση και επιλέγοντας να μη λάβει δημόσια θέση σε κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις.
Σε αυτό το νέο κεφάλαιο της δημόσιας διαδρομής της, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου αναλαμβάνει πλέον μια σημαντική θεσμική αποστολή στον χώρο του πολιτισμού, καθώς διορίστηκε από την υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη στη θέση της προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Φεστιβάλ.
Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού, η υπουργός Λίνα Μενδώνη επισκέφθηκε την πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο γραφείο της και της απηύθυνε επίσημη πρόσκληση να αναλάβει την προεδρία του ιστορικού αυτού θεσμού.
Το Ελληνικό Φεστιβάλ, που ιδρύθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και φέτος συμπλήρωσε 75 χρόνια πορείας, αποτελεί έναν από τους κορυφαίους πολιτιστικούς πυλώνες της χώρας, αναδεικνύοντας την αρχαία τραγωδία και τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία στην παγκόσμια κοινότητα. Κάθε χρόνο, οι εκδηλώσεις του στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού συνιστούν κορυφαία πολιτιστικά γεγονότα με διεθνή απήχηση.
Μετά την επίσημη αποδοχή της νέας της αποστολής, η κυρία Σακελλαροπούλου δήλωσε ότι έκανε δεκτή με χαρά την πρόταση της υπουργού να ηγηθεί του Ελληνικού Φεστιβάλ, τονίζοντας τη σημασία του οργανισμού ως γέφυρα ανάμεσα στην πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας και τις σύγχρονες μορφές τέχνης, που διαμορφώνουν την πολιτιστική ταυτότητα της χώρας στον 21ο αιώνα.
Από την πλευρά της, η υπουργός Πολιτισμού εξέφρασε την ικανοποίησή της για την αποδοχή της πρότασης από την πρώην Πρόεδρο, υπογραμμίζοντας ότι η παρουσία της στην κορυφή της διοίκησης του Φεστιβάλ προσδίδει περαιτέρω κύρος και δυναμική σε έναν θεσμό που εισέρχεται πλέον στη δεύτερη 75ετία του, ισχυροποιημένος και με μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης.
Όπως σημείωσε, είναι ιδιαίτερη τιμή για το υπουργείο και για τον ίδιο τον οργανισμό να έχει στο τιμόνι του μια προσωπικότητα με το θεσμικό βάρος και την εμπειρία της κυρίας Σακελλαροπούλου, εκφράζοντας τις ευχαριστίες της για την αποδοχή της πρότασης και την προθυμία της να συμβάλει στη συνέχιση και ενίσχυση του έργου του Ελληνικού Φεστιβάλ.
Προεδρικός ξεπεσμός
Το κακό είναι ότι το ένστικτο του κόσμου επιβεβαιώνεται ακόμα και μετά το τέλος της θητείας της διχαστικής Προέδρου. Η ανακοίνωση ότι αναλαμβάνει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του «Ελληνικού Φεστιβάλ Α.Ε.» μπορεί να χαρακτηριστεί και πρωτοφανής.
Είναι δυνατόν ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ψάχνει για… θεσούλα αμέσως μετά το τέλος της θητείας του; Να θέλει απελπισμένα να χωθεί κάπου, μήπως και νιώσει υπαρκτή κι ενεργή επειδή έμεινε στον… άσο από τον Μητσοτάκη μπας και βολευτεί κάπου ο Τασούλας;
Είναι τόσο αόρατο τελικά το αποτύπωμα της Σακελλαροπούλου στον κορυφαίο, θεσμικά, ρόλο της Ελληνικής Δημοκρατίας, που στην απελπισία της να γίνει ορατό αυτό το «κάτι σαν τίποτα» που επιχειρεί να μας δείξει τόσο καιρό είναι διατεθειμένη να ψάχνει παράσημα από… φεστιβάλ σε φεστιβάλ. Άλλα σοβαρά, όπως το συγκεκριμένο, αύριο ίσως ασόβαρα, μπορεί μεθαύριο να αναλάβει πρόεδρος και σε κανένα… πανηγύρι.
Όταν ένας Πρόεδρος αποσύρεται από το μέγαρο, η θητεία του ολοκληρώνεται διά παντός. Έχει κατακτήσει και υπηρετήσει το υπέρτατο αξίωμα που θα μπορούσε ποτέ ως πολίτης. Μοιάζει αδιανόητο στη συνέχεια να διορίζεται αλλού ή να γίνεται της προσκολλήσεως σε κόμματα και υπουργούς.
Η Σακελλαροπούλου δεν κατάλαβε ποτέ ότι η Προεδρία της Δημοκρατίας είναι το αποκορύφωμα μιας διαδρομής, όχι το σκαλοπάτι για μια νέα καριέρα, όπως τώρα, ή για να προμοταριστούν μόδες της εποχής κι εμμονικές ατζέντες που αποτελούν σημεία των καιρών.
Όμως, δεν προκαλεί έκπληξη η χθεσινή ανακοίνωση ότι η τέως Πρόεδρος αναλαμβάνει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ελληνικού Φεστιβάλ. Είναι η συνέχεια μιας θητείας που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.
Η Σακελλαροπούλου είναι η Πρόεδρος που δεν βρήκε να πει μια λέξη παρηγοριάς στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Στο ντροπιαστικό μήνυμά της για τη «μαύρη» επέτειο η επιλεκτική δικαιωματίστρια δεν είχε ξοδέψει περισσότερα από 5-10 λεπτά για να ξεπετάξει μια ανακοίνωση σκέτης περιφρόνησης προς τους νεκρούς και τις οικογένειές τους.
Με ένα προχειρογραμμένο σκονάκι, η Σακελλαροπούλου θεώρησε ότι έκανε το θεσμικό της καθήκον για το πρώτο μνημόσυνο μιας εθνικής τραγωδίας, που μέχρι σήμερα σπαράζει την κοινωνία και διαλύει κάθε εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση της συγκάλυψης και μια Δικαιοσύνη υπηρέτη του Μαξίμου.
Στην πραγματικότητα, η τότε Πρόεδρος με χιλιοειπωμένες προτάσεις έβγαζε, δημοσιοϋπαλληλικά, την υποχρέωση, όταν δεν έπαιρνε, ως όφειλε, θέση για το κορυφαίο ζήτημα που απασχολεί εδώ και πάνω από 2,5 χρόνια τους πολίτες. Κι όλα αυτά για να κάνει «πλάτες» στον Μητσοτάκη.
Για όσα δικαιώματα είναι σε πλήρη συμφωνία με την ατζέντα Κυριάκου η Σακελλαροπούλου μπορούσε πάντα να γίνεται λαλίστατη και ευδιάθετη, ακόμα και να διασκεδάζει τα ξημερώματα με υπουργούς και στελέχη του Μαξίμου σε μπαράκια όταν ψηφίζονταν οι νόμοι.
Για όσα δικαιώματα, όμως, έρχονταν σε σύγκρουση με τις συγκαλύψεις του Μαξίμου, όπως οι υποκλοπές ή τα Τέμπη, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεγε να είναι φειδωλή, γενικόλογη και να περνά σχεδόν απαρατήρητη.
«Εναν χρόνο μετά, η τραγωδία των Τεμπών πληγώνει και θυμώνει την κοινωνία. Η οδύνη παραμένει αμείωτη και τα ερωτήματα δίχως απάντηση. Η σκέψη μας βρίσκεται κοντά στις οικογένειες των θυμάτων, των τραυματιών, των επιβατών που έζησαν τη φρίκη εκείνης της νύχτας. Τα λόγια δεν μπορούν να επουλώσουν το τραύμα. Χρέος της Πολιτείας είναι η απόδοση της ευθύνης και η μέριμνα για να μη ζήσει ποτέ ξανά η χώρα μας ένα τέτοιο πλήγμα στην ασφάλεια και την εμπιστοσύνη των πολιτών» ήταν το μήνυμά της.
Δεν αρκεί μόνο η σκέψη της Προέδρου της Δημοκρατίας να είναι κοντά στις οικογένειες που έχουν το δημοκρατικό κι ανθρώπινο δικαίωμα στην αλήθεια. Ήταν εξαρχής επιβεβλημένη και η φυσική της παρουσία για να ενισχύσει το δικαίωμα των συγγενών, όπως επισημαινόταν τότε.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έγινε Πρόεδρος όλων των Ελλήνων με μια από τις μεγαλύτερες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, 261 ψήφων. Κι ακριβώς επειδή ο θεσμικός της ρόλος δεν περιελάμβανε την άσκηση εξουσίας, ήταν υποχρεωμένη να υπερασπίζεται και να σέβεται τουλάχιστον τις στοιχειώδεις ισορροπίες.
Στη θητεία της απέδειξε πολλάκις ότι δεν διέθετε το ανάστημα για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ήταν μια λάθος επιλογή. Όμως, μοιάζει σαν να έχει βαλθεί να διατηρήσει τον τίτλο της αποτυχημένης, ακόμα και ως απόμαχος της Προεδρίας.
Ως ανώτατη ηγέτιδα του ελληνικού κράτους δεν είχε καμιά δουλειά να πυροδοτεί με τον φανατισμό της πολιτισμικούς πολέμους, εμφανιζόμενη ακραία σε κοινωνικά ζητήματα, ούτε να πουλάει «μητσοτακοφροσύνη». Ο ρόλος της ήταν ενωτικός βάσει Συντάγματος. Τώρα, ως τέως, κατάφερε να πείσει πως μια θεσούλα είναι πάντα χρήσιμη, ξεφτιλίζοντας τον θεσμό που υπηρέτησε όσο κανένας προκάτοχός της.
